Wiesz, jak to jest. Obserwujesz innych rodziców – na Instagramie, w przedszkolu, na placu zabaw. Jedni codziennie pieką bezglutenowe muffiny, inni z uśmiechem w oczach uczą dzieci medytacji. Ty tymczasem czujesz się winny, bo podałeś gotowca na obiad i zapomniałeś o pracy domowej z angielskiego. W twojej głowie cicho wybrzmiewa pytanie: „Czy jestem wystarczająco dobrym rodzicem?”.
Witaj w klubie. Syndrom perfekcyjnego rodzica to zjawisko znane większości współczesnych mam i ojców. Z jednej strony chcemy dać dzieciom wszystko, co najlepsze. Z drugiej – zapominamy, że rodzicielstwo to nie projekt do zaliczenia, tylko żywa, zmienna, czasem chaotyczna relacja. Jak zatem odpuścić, nie rezygnując z wartości? Jak obniżyć nierealistyczne oczekiwania wobec siebie i znów poczuć się dobrze w swojej roli?
Czym jest syndrom perfekcyjnego rodzica?
To wewnętrzny przymus, by być rodzicem „na 100%”: zawsze spokojnym, zawsze cierpliwym, zawsze kreatywnym. To przekonanie, że wszystko powinno być zgodne z książką, planem dnia, zasadami zdrowego rozwoju. Że każde „potknięcie” – ekran za długo, kolacja z mikrofali, krzyk w emocjach – to porażka.
Tymczasem dzieci nie potrzebują rodziców idealnych. Potrzebują rodziców obecnych, autentycznych i… ludzkich.
Skąd biorą się zbyt wysokie oczekiwania?
• Porównywanie się do innych – zwłaszcza do wyidealizowanych wizerunków w mediach społecznościowych.
• Presja społeczna i kulturowa – „dobra matka to taka, która…”, „prawdziwy ojciec powinien…”.
• Własne doświadczenia z dzieciństwa – często chcemy być „lepsi” niż nasi rodzice, ale robimy to kosztem własnego spokoju.
• Lęk przed oceną – ze strony rodziny, znajomych, nauczycieli, a czasem nawet innych rodziców w internecie.
W efekcie rodzicielstwo zaczyna przypominać wyścig – nie z innymi, ale z własnym wyobrażeniem o tym, kim „powinniśmy” być.
Jak obniżyć oczekiwania wobec siebie bez wyrzutów sumienia?
1. Zadaj sobie pytanie: „Czy to moje, czy cudze wymaganie?”
Czy naprawdę chcesz piec codziennie chleb na zakwasie, czy po prostu wydaje ci się, że tak robi „dobry rodzic”? Zatrzymaj się i sprawdź, które z twoich oczekiwań wynikają z serca, a które z lęku przed oceną.
2. Zmień narrację wewnętrzną
Zamiast mówić: „Znowu zawaliłam dzień”, powiedz: „Dziś było trudno, ale dałam z siebie to, co mogłam”. To nie jest sztuczna afirmacja – to próba spojrzenia na siebie oczami, które widzą też wysiłek, nie tylko braki.
3. Praktykuj wystarczająco dobre rodzicielstwo
Koncepcja „wystarczająco dobrego rodzica” (ang. good enough parent) pochodzi od Donalda Winnicotta – brytyjskiego psychiatry dziecięcego. To rodzic, który nie jest idealny, ale reaguje na potrzeby dziecka wystarczająco dobrze i adekwatnie. A to, jak pokazują badania, jest w zupełności wystarczające do prawidłowego rozwoju emocjonalnego.
4. Daj sobie prawo do błędu
To, że czasem się unosisz, zapomnisz o drugich śniadaniach, podasz pizzę z dostawy, nie oznacza, że jesteś złym rodzicem. Oznacza, że jesteś człowiekiem. Co więcej – twoje dziecko dzięki temu uczy się, że niedoskonałość to część życia.
5. Twórz przestrzeń na własne potrzeby
Zmęczony, sfrustrowany rodzic nie jest w stanie dobrze reagować na potrzeby dziecka. Jeśli chcesz dawać – musisz też ładować własne baterie. Nawet jeśli to tylko 10 minut z książką, krótki spacer czy rozmowa z przyjaciółką. Zadbaj o siebie nie „kiedyś”, tylko dziś.
Zakończenie
Rodzicielstwo to nie test z bezbłędnej reakcji, ale opowieść o relacji. Nie musisz być perfekcyjny – wystarczy, że jesteś obecny. Dziecko nie potrzebuje ideału. Potrzebuje ciebie – z twoją czułością, humorem, potknięciami i siłą, by zacząć od nowa.
źródło zdjęcia: https://pixabay.com/pl/photos/matka-c%C3%B3rka-rodzina-park-dziecko-1171569/
Magdalena Kwiatkowska