Czym jest dwujęzyczność dzieci?
Dwujęzyczność, inaczej bilingwizm, to słowo z łaciny oznaczające sprawny w dwóch językach. Definicja dwujęzyczności została stworzona w 1935 roku przez językoznawcę Leonorda Bloomfielda, który wyjaśnił termin jako zdolność do posługiwania się dwoma językami jak osoby jednojęzyczne.
Przypadki bilingwizmu pojawiają się często u dzieci, które wychowują rodzice pochodzący z dwóch różnych krajów, różniących się językowo i kulturowo. Dwujęzyczność może pojawić się również u dzieci dorastających w innym państwie niż ojczysty, nawet jeśli rodzice komunikują się w tym samym języku.
Niewątpliwie dużym atutem nauki dwóch języków od najmłodszych lat, w przypadku rodziców mieszanych kulturowo, jest poznawanie korzeni matki i ojca. Pomaga to również w nawiązywaniu kontaktów z rówieśnikami, uczy akceptacji i szacunku. Umiejętność komunikowania się w dwóch językach może pomóc dziecku przy nauce i rozwinąć jego słownictwo. Ma także pozytywny wpływ na rozwój jego kreatywności.
źródło: pixabay.com
W przypadku rodziców mieszanych należy zwracać się do malucha w swoich ojczystych językach, by maluch mógł przypasować język i melodię mowy do ojca i matki.
Należy zapoznawać dziecko z obydwoma językami od pierwszych miesięcy życia, by potrafiło zauważyć różnice w mowie obu rodziców. Sprawą indywidualną jest to, w którym języku dziecko będzie posługiwał się bieglej. Ma na to wpływ wiele czynników – czas, jaki spędza poza domem i w domu, u rodziny i znajomych, a także, w jakich językach komunikuje się w tym czasie. Faktem jest, że do 4 roku życie dziecko powinno zrozumieć, do którego rodzica zwracać się w jakim języku. By maluch sprawnie posługiwał się dwoma językami, należy je wprowadzić do 7 roku życia.
Rodzice rozmawiający w jednym języku, a mieszkający poza ojczyzną mają tu ułatwione zadanie – najważniejszy jest wybór języka podstawowego (ojczysty rodziców) i ciągła komunikacja z dzieckiem w tym języku.
Maluch musi nauczyć się swobodnej rozmowy. Jest to szczególnie ważne, ponieważ tylko komunikując się w języku ojczystym, rodzic może wyrazić w pełni swoje emocje i budować dobre relacje. Drugiego języka dziecko nauczy się podczas przebywania w przedszkolu i z rówieśnikami, ucząc się go równo z nimi.
Najczęstszym problemem u dzieci dwujęzycznych jest tworzenie neologizmów, co wynika z trudności w przyswajaniu języka. Dzieci wymyślają nowe zwroty, łączą dwa różne słowa i przedstawia sylaby lub głoski. Inną trudnością jest mieszanie języków, czy udzielanie odpowiedzi w złym języku. Należy ciągle obserwować, czy dziecko nie myli języków i aktywnie brać udział w rozmowie. Naturalne jest również zwrócenie się do specjalistów — logopedów i psychologów, którzy stale pracują z dziećmi dwujęzycznymi.
Dwujęzyczność u dzieci ma swoje plusy i minusy. W przypadku rodziców komunikujących się w dwóch językach potrzeba czasu, by wybrać język dominujący. U rodzin posługujących się jednym językiem, ale mieszkających za granicą, najważniejsza jest nauka tego ojczystego. Rodzice wychowujący dwujęzyczne dziecko powinni pamiętać o dwóch rzeczach – o konsekwentności i o stałej komunikacji z dzieckiem.
